بهتی در پس در تنها مانده بود

حرفام تکراری شده.نوشته هام رنگ و بوی قدیمش رو ازدست داده.دلم گرفته.می خوام گریه کنم.نه اصلا دلم می خواد زار بزنم.می خوام تموم وجود صدات کنم.خدایا می شنوی؟یکی از بنده هات یه گوشه این زمین تو یه نقطه دور دور داره صدات می کنه.صدامو می شنوی؟خیلی چیزاهست که می خوام ازت بپرسم.خیلی چیزا!احساس می کنم از درون گم شدم.دارم خیلی چیزا رو ازدست می دم. چیزایی که یه روز بهشون اعتقادداشتمواین خیلی بده.خیلی بد!درست نمی گم؟اگرصدامو می شنوی جوابمو بده.دلم می خواد بدونم .بفهمم.می خوام از خودم شروع کنم.کمکم کن.دارم خودمو گم می کنم و این یعنی تو رو هم گم خواهم کرد.!!!ای کاش بچه بودم.ای کاش کوچیک بودم.اون موقع ها گم کردن برام یه چیز ساده بود نه یه معمای پیچیده!مثلا گم کردن مداد تراش!پاک کن!نهایت یه جامدادی با تموم مداداش!!!ولی حالا گرفتار بدترین نوعش شدم.از کجا شروع کنم؟از چی بگم؟اصلا...یه تومار سوال دارم.احتیاج هست به زبون بیارم؟تو می دونی مگه غیراز اینه که از رگ گردن به بنده هات نزدیکتری؟راه از کدوم وره؟تو یه مارپیچ گم شدم..............

  «                  شاید زندگی ام در جای گمشده ایی نوسان داشت

ومن انعکاسی بودم                          که بیخودانه همه خلوت ها را بهم می زد

ودر پایان همه رویا ها در سایه بهتی فرو می رفت

من در پس درتنها مانده ام                همیشه خودم را در پس درتنها دیده ام

گویی وجودم در پای این در جا مانده است                                در گنگی آن ریشه داشت

آیا زندگی ام صدایی بی پاسخ نبود؟

در اتاق بی وزن انعکاسی سرگردان بود                  ومن در تاریکی خوابم برده بود

در ته خوابم خودم را پیداکردم                                             واین هوشیاری خلوت خوابم را آلود

آیا این هوشیاری خطای تازه من بود؟

در تاریکی بی آغاز و پایان                              فکری در پس در تنها مانده بود

پس من کجا بودم؟                                           حس کردم جایی به بیداری می رسم

همه وجودم رادر روشنی این بیداری تماشا کردم

آیا من سایه گمشده خطایی نبودم؟

در اتاق بی روزن                             انعکاسی نوسان داشت

پس من کجا بودم؟                            در تاریکی بی آغازو بی پایان

بهتی در پس در تنها مانده بود.                       »   «سهراب سپهری»